Sąd wydał wyrok w sprawie, która dotyczyła wytoczenia powództwa przez kredytobiorców przeciwko bankowi. Powodowie żądali uznania za niedozwolone postanowienia umowy kredytu zawartej z pozwanym Bankiem, odnoszących się do sposobu przeliczania jego spłaty według tabeli kursu franka szwajcarskiego, ustalanego przez Bank. Sąd w wydanym wyroku, uwzględnił powództwo. Bank złożył w tej sprawie apelacje i Sąd Apelacyjny wyrokiem zmienił zaskarżony wyrok, oddalając powództwo oraz zasądził od powodów na rzecz pozwanego kwotę tytułem zwrotu kosztów zastępstwa za drugą instancję. Swoje rozstrzygnięcie oparł na ustaleniach faktycznych, poczynionych przez Sąd Okręgowy. Powodowie zawarli z pozwanym umowę kredytu na cele mieszkaniowe, na mocy której pozwany udzielił im kredytu. Kredyt został udzielony i wykorzystany w złotówkach. W świetle zawartych w umowie postanowieniach był on kredytem denominowanym na franki szwajcarskie (CHF), co oznacza, że po jego wykorzystaniu kwota kredytu (transzy kredytu) była przeliczana ze złotówek na CHF i od tego momentu saldo kredytu wyrażone zostało w tej walucie. Także spłata kredytu odbywała się na analogicznych zasadach, jednakże przeliczenie odbywało się z CHF na złotówki. Powodowie kwestionowali mechanizm przeliczania wykorzystanego kredytu na CHF, który ustalony został w umowie: „kwota kredytu denominowanego (waloryzowanego) w CHF lub transzy kredytu zostanie określona według kursu kupna dewiz dla wyżej wymienionej waluty zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu lub transzy kredytu” oraz „kredyt wykorzystywany jest w złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu kwoty kredytu według kursu kupna dewiz dla CHF zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu”. Mechanizm przeliczania CHF na złotówki, obowiązujący przy spłacie rat kapitałowo- odsetkowych, został określony w umowie: „spłata rat kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych, po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowo-odsetkowych według kursu sprzedaży dewiz dla CHF zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu spłaty”. Sąd Okręgowy uznał, wbrew stanowisku strony pozwanej, iż powodowie mają interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. do wystąpienia z roszczeniem określonym pozwem. Do takiego wniosku doprowadziła Sąd Okręgowy analiza przesłanek uznania zakwestionowanych przez nich i szczegółowo wskazanych w pozwie postanowień zawartej umowy za niedozwolone w świetle art. 3851 § 1 k.c. Zgodnie z którym, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy niedozwolone postanowienia umowne. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Sąd analizował najpierw istnienie przesłanek negatywnych i stwierdził, że kwestionowane postanowienia nie podlegają wyłączeniu spod kontroli w zakresie ich mocy wiążącej w rozumieniu art. 3851 k.c., bowiem nie dotyczą postanowień określających główne świadczenia stron. W ocenie Sądu, nie należą do głównych świadczeń stron dodatkowe opłaty pobierane przez bank, a będące pochodną dokonania pewnych operacji bankowych, dotyczących sposobu przeliczania kwoty kredytu (jego transzy) lub kwoty raty do spłaty w odniesieniu do waluty według reguł określonych przez bank w „Tabeli kursów”. Idąc dalej, Sąd Okręgowy podkreślił, że treść umowy nie podlegała żadnym negocjacjom, poza aspektami cenowymi oprocentowaniem i marżą i elementami zapisanymi pogrubioną czcionką. Natomiast pozostałe jej elementy umowy zostały zaczerpnięte z wzorca opracowanego i stosownego przez bank w kontaktach z konsumentami i nie były przedmiotem żadnych uzgodnień stron umowy. Zdaniem Sądu, strona powodowa wykazała, że ani zakwestionowane postanowienia umowne, ani „Ogólne Warunki Kredytowania w Zakresie Kredytów na Cele Mieszkaniowe i Pożyczek hipotecznych”, stanowiące załącznik do umowy i poprzez to jego nieodłączną część, nie podają sposobu i nie wyjaśniają w jaki sposób kurs CHF będzie przez pozwany bank ustalany do operacji wskazanych w umowie. Nie rozwiewa tych wątpliwości także „Tabela kursów”, do której odwołują się postanowienia umowy, bowiem zawierają ona tylko wartość kursów walut. Sąd ocenił to, że jest to sprzeczne z dobrymi obyczajami. Sąd uznał, że taka jednostronna swoboda kształtowania przez pozwanego sytuacji finansowej powodów stanowi zakłócenie równowagi stron, uniemożliwia zweryfikowanie zasadności i prawidłowości decyzji banku, co narusza prawa powodów (art. 3851§ 1 k.c.). Uznając to, Sąd uznał zgłoszone roszczenie konsumentów za zasadne, ponieważ pozwany, nie wykazał w toku procesu, że kwestionowane przez powodów postanowienia umowne zostały z nimi indywidualnie uzgodnione. Identyczne postanowienia umożliwiające bankowi ustalenia w sposób dowolny Tabel Kursów walut obcych są obecnie postanowieniami niedozwolonymi i są wpisanymi do rejestru klauzul niedozwolonych, prowadzonego przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.